Sumarferð 2014

Hópurinn safnaðist saman á fimmtudagskvöldið og haldið var inn dalverpið ofan við Geirland.  Þar kom í ljós fallegur foss í Merkuránni sem hafði verið virkjaður í árdaga virkjanaframkvæmda hér á landi. Mjög fróðlegt fyrir rafmagnsverkfræðinginn í hópnum.

Næsta morgun bættist í hópinn leiðsögumaður, Jóna Björk Jónsdóttir frá Mörtungu, sem þekkti allt og alla í sveitinni auk þess sem hún var hafsjór af fróðleik um jarðfræði, plöntur og fleira. Í Landbrotinu var skoðaður manngerður garður, Bjarnargarður,  sem talið er að sé frá því fyrir skráð landnám, komið við í Tröllshyl, sem er hluti af gömlum árfarveg Skaftár og ekið fram hjá  glæstum býlum og örrætiskotum.  Á Hnausum í Mellalandi hittum við fræðaþulinn Vilhjálm Eyjólfsson sem kominn er á tíræðisaldur og býr þarna einn.  Hann bauð okkur á baðstofuloftið hjá sér þar sem hann hélt fyrir okkur fyrirlestur um sveitina sína, minnisverða atburði og þá starfsemi sem lengi var rekin þarna á loftinu að líkna þeim sem lágu fyrir dauðanum. Hann telur bæinn að Hnausum vera mjög gamlan og elsta hluta hans jafnvel frá 12. öld. Við snæddum nestið við kirkjuna í Langholti og hlýddum á söguna af flutningi kirkna á svæðinu vegna Skaftáreldanna 1783, en áður hafði kirkjustaðurinn verið í Hólmaseli. Við gengum í átt til strandar og skoðuðum eyðibýlið í Sandaseli og gengum í átt að  Söndum, sem nú stendur á hólma úti í Kúðafljóti.  Á leiðinni til baka var stoppað að Leiðvelli sem er fornt höfuðból við Kúðafljót, en er nú komið í eyði, fór undir sand 1944. Síðasta stoppið var að Hólmi og Sverrir Valdimarsson bróðursonur Bjarna Runólfssonar í Hólmi sóttur heim. Að Hólmi er vagga rafvirkjunar á Íslandi og Bjarni frægur virkjanasmiður. Þarna eru mikil mannvirki, reisulegt íbúðarhús, skólahús og smiðja.  Allt er þetta í mikilli niðurnýðslu og ekki vildi betur til en svo að einn ferðafélaginn féll niður í sprungu á hlaðinu og fótbrotnaði illa.

Hin ágæta hljómsveit ferðaklúbbsins var nokkuð fáliðuð í þetta skiptið en slegið var upp hljómleikum utan dyra í blíðunni um kvöldið.

Næsta dag var svo haldið inn í Laka.  Þótt leiðin sé ekki löng í kílómetrum talið er hún seinfarin og ævintýri líkast að mjakast úr byggð inn á heiðar, fylgjast með og heyra sögur eyðibýlanna sem eru þarna lengst inn eftir öllu, Heiðarsel og Eintúnaháls. Loks komum við inn að Laka, sem eins og kunnugt er stendur í miðri gígaröðinni sem varð til í Skaftáreldagosinu 1783.  Gígarnir eru sagðir vera um 100 á um 25 km langri sprungu. Veður var bjart og stillt en sól ekki mikil. Við gengum á fjallið sem er á miðri sprungunni og hún gengur í raun þar í gegn.  Fjallasýn var ákjósanleg og stórkostlegt að standa á toppi Laka og virða fyrir sér fjallahringinn, horfa á Vatnajökul og sjá hvar Skaftá rennur á breiðum eyrum langa vegu, fjöllin í kringum Langasjó, Sveinstind, virða fyrir sér Skaftártungurnar og Mýrdalsjökul og hlýða á fróðleik um hamfarirnar sem þarna urðu fyrir 230 árum. Áfram var haldið og gígarnir skoðaðir.  Við stoppuðum við Tjarnargíg og gengum og skoðuðum hvar hraunelvan hafði gengið.

Á laugardagskvöldið var svo fínasta veisla á Geirlandi sem endaði með söng og tralli.

Sunnudaginn notaði fólk svo til heimferðar í besta veðri.

Ferðanefndin þakkar öllum sem komu að málum, gestgjöfum, fararstjóra og ferðafélögum fyrir samstarfið og samveruna.